In strijd met mijn gewicht

Dagelijks ga ik de strijd aan tegen Anorexia. Mijn hele leven staat op z'n kop door deze eetstoornis. Elke week hou ik jullie op de hoogte van de ups en downs en natuurlijk het allerbelangrijkste om in de gaten te houden: mijn gewicht. 


Het is me opgevallen dat ik al heel lang niet meer hierover geschreven heb. En dat terwijl het een wekelijks item is. Ik merk namelijk wel dat het me helpt om er over te schrijven. Dat ik het zo'n lange periode niet gedaan heb, komt doordat ik een tijdje geen therapie had, maar EMDR (tegen posttraumatischestressstoornis). Vandaag had ik dan eindelijk weer therapie. Ik heb de hele dag er tegen op gekeken, omdat ik wist dat het zwaar zou worden. Vandaag zaten er een dokter en een vrouw (die ik al vaker gezien had) bij, om eventueel te praten over medicatie. Gelukkig heb ik geen medicatie nodig! Daarna die dokter heel erg doordrammen over dat anorexia stuk, wat ik langs me heen liet gaan. Het enige wat is blijven hangen, is dat het kan zijn dat ik intensiever behandeld zal moeten worden. Oftewel dat betekent dat ik dan naar een kliniek moet, omdat de gesprekken die ik nu in de praktijk heb dan niet voldoende zijn, aangezien dat meestal maar 1x in de 2 weken is. Ik zelf blijf maar denken aan dat gewicht waar ik mijn vlaggetje heb staan, de finish zal ik maar zeggen. Het is een goede vraag hoeveel ik nu weeg. Ik heb namelijk geen idee omdat ik al een tijdje niet gewogen ben. Als ik zelf zou moeten zeggen hoe het er nu mee staat, dan zie ik eigenlijk geen probleem. Alleen eet ik meestal maar 1x per dag. Nu ik dit zo schrijf valt het me best wel zwaar, omdat ik weet dat mensen weer pijn gaan voelen als ze dit lezen. Vooral Bjorn heeft er erg veel moeite mee en dat maakt het voor mij weer moeilijk om hier over te schrijven aangezien hij mijn blog ook leest. Toch blijft het belangrijk om hier over te schrijven. Je kunt het zien als een soort dagboekje en het werkt voor mij beter dan een echt dagboek.

To be continued...