Van uitstel komt afstel wordt wel eens gezegd. En dat klopt, want ik heb nog steeds niet geprobeerd de weegschaal te fixen. Eigenlijk moet ik dat wel doen voor therapie, maar dan zul je het gedonder hebben dat ik er niet op durf te staan en zo. Het is allemaal een beetje dubbel. Ik bedenk me net dat volgende week ik weer drie dagen school heb. Drie dagen introductie, drie dagen makkelijk niet hoeven lunchen, maar ook drie dagen dat het moeilijker zal worden om het ontbijt over te slaan, omdat ik dan weer redelijk vroeg op moet staan. Ontbijten lukt bij mij echt niet meer goed. Dat komt omdat ik dat zo vaak heb overgeslagen de laatste tijd, dat ik na een paar hapjes beschuit al misselijk begin te worden! Ik heb het idee dat mijn ouders ook wat beginnen te merken, want ik krijg soms commentaar van dat ik zo weinig op mijn bord heb liggen. En dan denk ik; ja dus, da's toch mijn probleem?
Ik ga op school praten met de opleidingcoach, om te kijken hoe ik dat moet doen met therapie, opleiding is belangrijk, maar die therapie ook! Laatst was ik weer eens helemaal negatief over mezelf aan de telefoon, waarop mijn vriend zei: 'Maar schatje, je bent perfect.' Ik begon toen bijna te huilen aangezien mijn vlaggetje bij 40 KG staat terwijl ik weet dat dat een gevaarlijke zone is. Ik heb geen idee hoe veel ik nu weeg. Stel ik weeg nu 43 KG dat zou betekenen dat er nog maar 3KG van mezelf af moet, terwijl ik eigenlijk al een te laag BMI heb. Het is voor jullie waarschijnlijk moeilijk voor te stellen, maar ik heb gewoon echt het gevoel alsof ik 40KG moet zijn. Dat ik dan 'perfect' ben. Ik weet het soms gewoon echt niet meer en dan kan ik alleen maar huilen. Ik kijk ook best wel op tegen school, want wat zullen ze van mij vinden? Ik ben zo bang om weer buiten de groep te vallen, ook al zeggen ze dat het op het MBO heel anders is dan op de middelbare...
Ik heb al zoveel pijn moeten doorstaan. Zo heb ik bijvoorbeeld ontdekt dat heel veel van 'de vriendengroep' morgen naar de bios gaan, maar ik ben niet uitgenodigd. Ik word bijna nergens meer uitgenodigd de laatste tijd. Kun je je voorstellen hoeveel pijn dat doet, als je er ineens achter komt dat de groep wat van plan is, maar jij niet mee mag of bent uitgenodigd? Het maakt de situatie voor mij alleen maar erger waardoor ik ook maar met beperkt aantal personen praat de laatste tijd. En dat zijn dan de mensen die me NIET laten vallen, maar altijd voor me klaar staan. Vriendschap is voor mij belangrijk, zeker in deze zware periode.
Liefie, ik ben er voor je en als ik online ben, kan je altijd met me praten.
ReplyDeletexx
Ik kan me heel goed voorstellen hoe naar je je voelt als je zo wordt buitengesloten door je vrienden, zelf heb ik dat ook meegemaakt namelijk. Onthoud dat wanneer je je alleen voelt, je altijd je lieve vriend hebt en je kunt natuurlijk ook altijd je ei kwijt bij ons volgers van je blog. Heel veel sterkte hè meid.
ReplyDeleteErg lastig lijkt mij het, veel sterkte!
ReplyDeleteMisschien op je op te vrolijken? : Ik heb een winactie op mijn blog georganiseerd:)
xx
ik vind het echt heel erg voor je en ik zou graag iets doen om je te helpen maar ik denk dat dat niet kan. ik wens je in ieder geval heel veel succes! en als het echt niet meer gaat kan je de kindertelefoon bellen. die hebben volgens mij best wel goede tips. en anders kan je ook site's bezoeken die goede tips hebben. nogmaals veel succes! ik denk dat het wel goed komt X
ReplyDeleteVolgens mij hoor ik ook niet echt meer bij die groep, want ik wist ook niet dat ze weg zouden. Ik heb al de hele vakantie niks meer van ze gehoord.
ReplyDeleteEn je moet jezelf gewoon weer aanleren om te ontbijten. Het ontbijt is tenslotte het belangrijkste van de dag ;). Dat zeggen ze tenminste.